Birmsk było sporym miastem i całkiem dobrze obleganym przez turystów o tej porze roku, nie było w tym nic dziwnego, miasto poza kilkoma ciekawymi atrakcjami turystycznymi słynęło również z wielu miejsc imprezowych oraz towarzyskich, które sprowadzały młodych ludzi do tego miejsca, betonowa dżungla po prostu spełniała najprzyjemniejsze sny o rozrywce w tej części kraju, więc nic dziwnego, że pod wieczór masa młodych ludzi zbierało się do klubów, co też z braku lepszego pomysłu uczynili nasi bohaterowie, muzyka oraz masa tańczących ludzi jasno dała do zrozumienia, że był to jeden z popularniejszych klubów w tym sezonie, masa różnokolorowych świateł latała po całej powierzchni budynku a ludzie radośnie oddawali się orgii tańca i zabaw.
Kiedy Robin szła z drinkami do stolika, gdzie usadowili się jej przyjaciele, przypadkowo zderzyła się z mężczyzną który akurat przechodził obok niej, kiedy niebieskowłosy spostrzegł jak szklanki upadły na ziemię na początku się lekko zmieszał lecz potem po poprawieniu włosów uśmiechnął się lekko.
- Wybacz najmocniej... Pozwól, że odkupię te drinki i pomogę Ci je zanieść.
Zaproponował lekko mrużąc oczy jednak wciąż mając na twarzy swój swoisty uśmiech, tajemniczy acz uwodzicielski, sam niebieskowłosy mężczyzna wyciągnął swoją dłoń w kierunku brunetki w geście powitania.
- Jestem Paul tak przy okazji.
Przedstawił się podając swą dłoń, sama brunetka mogła wyczuć jak jednocześnie męski acz delikatny dla niej mężczyzna miał uścisk dłoni, po przywitaniu się mężczyzna zaszedł z dziewczyną z powrotem do baru by tam móc ponownie zakupić dziewczynie rozlane poprzednio drinki i pomóc jej zanieść je do stolika, sam Paul od początku zachowywał się szarmancko, spokojnie oraz nie był w żaden sposób natarczywy dla brunetki, ot, miły kulturalny mężczyzna, który wziął odpowiedzialność za wypadek, do którego doszło.
- Proszę. Cieszę się, że mogłem Ci wynagrodzić ten nieprzyjemny wypadek.
Odparł kładąc przy stoliku trójki owe drinki.

Błękitnowłosy usłyszawszy, że może się dosiąść tylko posłał delikatny uśmiech w kierunku białowłosej, by następnie skierować swoją dłoń w kierunku wpierw dziewczyny a następnie chłopaka, zaraz potem sam przysiadł się do stolika i spokojnie włączył się do ich małej dyskusji.
- Dziękuję za zaproszenie, w sumie i tak nie mam co robić, znajomy mnie najwidoczniej wystawił.
Odrzekł spokojnie po czym oparł ręce o stół, najwidoczniej jego plany poszły w rozsypkę, jednak dzięki temu drobnemu przypadkowi, mężczyzna najwidoczniej miał jakiś większy powód by pozostać w tym miejscu trochę dłużej, jedynie był ciekaw z kim ten przewrotny los go dzisiaj sparował.
- Więc popadliście w małą rutynę i nie wiecie co robić?
Zagaił słysząc jak Ryu postanowił napomknąć o spędzeniu tego dnia inaczej niż zwykle, sam Paul doskonale znał to uczucie, gdy nie miało się pomysłu na nic ciekawego do roboty, nie mniej jednak ostatnimi czasy mężczyzna miał ciekawe zajęcia a teraz poznając tę grupkę mógł chociaż im zasugerować coś ciekawszego niż siedzenie w barze.
- Wiem, że zabrzmi to dziwnie z ust nowo poznanej osoby, nie mniej jednak mój znajomy ma małą strzelnicę niedaleko, co prawda o tej porze może być zamknięta, ale dla mnie zrobiłby wyjątek, co sądzicie?
Zaproponował spokojnie, co prawda dopiero się poznali, jednak sam Paul nie widział problemu w tym, by móc podzielić się jakąś ciekawszą rozrywką tej nocy z nimi, oczywiście decyzja należała do nich, nie mniej jednak jeśli faktycznie nie mieli nic ciekawszego do roboty to czemu by nie skorzystać.
Ostatecznie cała trójka zgodziła się za nim wyruszyć, po wyjściu z klubu błękitnowłosy skierował się na parking, gdzie po naciśnięciu przycisku na kluczach od samochodu, zabłysło błękitne lamborghini a mężczyzna spokojnie podszedł do niego i otworzył tylko drzwi gestem dłoni sugerując im by wsiedli, następnie otworzył przednie od strony pasażera spokojnie wpuszczając trzecią osobę, by ostatecznie samemu wsiąść za kierownicę i spokojnie zacząć jechać.
Cała podróż nie trwała długo, raptem pół godziny gdy dotarli do odpowiedniego budynku, po tym jak wysiedli z samochodu, drzwi od strzelnicy otworzył im mężczyzna w średnim wieku, a po krótkiej wymianie zdań z Paulem, mężczyzna wpuścił ich do środka i spokojnie okazał cały sprzęt, by zaraz potem pokierować ich do pomieszczenia strzeleckiego.
- Tylko uważajcie, to ostra amunicja, wybierzcie broń i zacznijcie działać, zaraz Cail puści tarcze strzeleckie.
Oznajmił spokojnie, by następnie sam się przygotować, założyć słuchawki zagłuszające wystrzał i zacząć celować a tarcze podniosły się i zaczęły powolutku się przemieszczać tym samym nieco utrudniając całej grupie strzelanie do niej, lecz nikt nie powiedział, że będzie łatwo w tym wypadku, sam Paul nie zawsze oddawał czyste strzały, nie raz chybiał, nie mniej jednak mimo wszystko chętnie podejmował te wyzwanie, po prostu tak samo jak pozostała trójka, chciał nieco się rozerwać tej nocy a nie nudzić się w smutnym klubie.

Chociaż zachowanie Paula wydawało się na początku dość podejrzane, sam mężczyzna nie wydawał się być jakimś podejrzanym osobnikiem, nie zachowywał się dziwnie, nienaturalnie, mogłoby się wydawać, że po prostu jest otwartym człowiekiem, który lubił spędzać czas w towarzystwie, nawet jeśli byli to nowo poznani ludzie, dla niego było to po prostu naturalne niczym oddychanie.
Ostatecznie po czterech rundach strzelanie zakończyło się a zaraz potem Paul odkładając swoją broń podszedł bliżej trójki dopiero co poznanych ludzi i uśmiechnął się.
- Było to orzeźwiające, ale podczas tego strzelania pomyślałem, że może być dla was dziwnym, że was ot tak wyciągam gdzieś, choć się dopiero poznaliśmy... W moim kraju to dość... Normalne, ludzie są dość towarzyscy.
Rzekł spokojnie, cóż jego akcent który dodawał mu nieco tajemniczości w głosie mógł sugerować, że mężczyzna jest obcokrajowcem i nie pochodzi z Rushy, nie mniej jednak przybył tutaj i przyjął z góry, że ludzie tutaj będą tak samo nastawieni jak i on sam, jednak widząc podejrzliwe spojrzenia chłopaka i brunetki zrozumiał, że najwyraźniej tak nie jest.
- Wybaczcie, jeśli sprawiłem, że mogliście źle to zinterpretować.
Dodał po chwili po czym podszedł bliżej ściany i oparł się o nią plecami.
- Cóż, noc jeszcze jest młoda, może wy dla odmiany macie jakieś pomysły?
Mimo wszystko sam Paul chciał by wciąż dali mu szansę a i on chciał dać szansę im, wyszedł pozytywnie z założenia, że mimo wszystko uda im się znaleźć wspólny język a skoro za cel wybrał sobie strzelnicę, dał im subtelnie do zrozumienia, że jest otwarty na wszelkie propozycje co do spędzenia dzisiejszej nocy.
Ostatecznie gdy padło pytanie co go sprowadza do Rushy, mężczyzna uśmiechnął się lekko po czym wyjął z kieszeni jeansów jakiś identyfikator z symbolem Korpusu, następnie sam Paul schował go z powrotem i odbił się stopą od ściany.
- Jakiś czas temu zwolniło się miejsce na stanowisku dowódcy w Korpusie, postanowiłem, że zgłoszę się, przeszedłem rozmowę wstępną i teraz jestem w drodze do centrum dowodzenia by tam odbyć testy, zatrzymałem się tu, bo mam jeszcze kilka dni a chciałem się zabawić, kto wie, może to jedna z moich ostatnich beztroskich nocy.
Najwidoczniej wieści szybko się roznoszą i odkąd dowódca dziewiątego oddziału zniknął, Korpus postanowił szukać wśród profesjonalistów następcy, który zajmie tak odpowiedzialne stanowisko, zaś sam Paul jako pewien jeden z licznych kandydatów wyruszył by podjąć to wyzwanie.
Przy okazji żółtooki dał do zrozumienia, że nie jest żadnym świrem, w końcu by móc pracować w Korpusie trzeba mieć odpowiednią moralność i poczucie dobra, tym samym mężczyzna mógł uspokoić całe towarzystwo, co miał nadzieję, się uda, w końcu jeśli ma spędzić tę noc na byciu swobodnym, to co mu szkodziło dołączyć do nich? Zaś skoro oni już zrobili ten krok do przodu, to mogą zrobić następny.

Najwidoczniej Paulowi udało się uzyskać jakieś zaufanie tej grupy, dał im do zrozumienia, że nie był żadnym świrem szukającym ofiar do swojego teatrzyku rzeźni a jedynie był dość otwarty i przyjacielsko nastawiony na innych ludzi w wyniku czego zadziałał tak a nie inaczej i najwidoczniej sama Mina to podłapała, gdyż jakby nie patrzeć to ona jako pierwsza wyciągnęła dłoń w jego kierunku i postanowiła dołączyć do niego, a i reszta dała się przekonać co do jego bezinteresownego zachowania i chociaż na początku grupka miała mały problem z wynalezieniem jakiegoś ciekawszego zajęcia, to jednak po chwili zaproponowali wypad do baru oraz bilard na co niebieskowłosy chętnie przystał i wyruszył wraz z nimi ponownie swoim samochodem by po chwili jazdy znaleźć się na miejscu i spokojnie wynająć stolik do gry.
- Tak, jak każde inne miasto, czasem mam wrażenie, że przestępcy lubią być po prostu przestępcami.
Odparł spokojnie, rozumiał te podejrzenia, w końcu rzadko kiedy ktoś kto nie chce nam wyciąć nerki podchodzi i proponuje wypad na strzelnicę, a jednak i sam Paul się tutaj znalazł, którego celem nie było zwabienie tej trójki do piwnicy i powycinanie tego, co by mu się spodobało, wręcz przeciwnie, mężczyzna pojawił się w Rushy po to by zwalczać takich osobników.
W końcu i nadeszła tura żółtookiego, ten spokojnie podszedł do strony stolika, gdzie miał bliżej by spokojniej wycelować w białą bilę, mężczyzna spokojnie przystawił kij i szybkim acz precyzyjnym uderzeniem posłał ją w kolejną, która po uderzeniu spokojnie potoczyła się do dziury a sam mężczyzna spokojnie przeszedł dalej by móc ponownie uderzyć, jednak ostatecznie nie udało mu się wbić kolejnej więc oddał swoją kolej następnej osobie przy okazji powracając do rozmowy która toczyła się o niebezpieczeństwie w mieście.
- Tak, to prawda, lepiej być ostrożnym, chociaż ostatnio jeden z oddziałów Korpusu pojmał trzech niebezpiecznych przestępców, nie długo będą przenoszeni do więzień, nie mniej jednak, pełen szacunek, ta trójka ponoć była plagą kilku krajów a teraz znikną na dobre.
Skomentował pochwalając jednocześnie ostrożność Ryu oraz samej Robin, rozumiał to nastawienie i w pewnym sensie godził się z nim, jednak sam fakt, że ostatnio wokół Rushy robi się spokojniej, był powodem dla którego on sam poczuł, że teraz nadeszła i jego chwila by mógł on coś zadziałać.
- Powiem wam szczerze, marzy mi się, że kiedyś ulice miast będą tak spokojnie, że każdy będzie tak otwarty do innych jak ja, wiem, że to złudne marzenie i pewnie nie dożyję jego realizacje, ale... Ktoś musi to rozpocząć.
Powiedział po czym spojrzał w górę i mimo wszystko się uśmiechnął poszukując gdzieś wizji spełnienia tego marzenia, on sam wierzył, że kiedyś może tak się stać i chciał być jednym z tych ludzi, którzy rozpoczęli działanie w tym kierunku i osobiście pragnął tego, by tak się stało.
Gra i rozmowy trwały w najlepsze aż w końcu nastał blady świt, Paul postanowił chociaż odwieźć swoich nowo poznanych znajomych do ich domów po czym sam mężczyzna po pożegnaniu się z ostatnią osobą, którą była Robin spokojnie wrócił do swojego samochodu i ostatni raz posłał brunetce swój uśmiech.
- Mam nadzieję, że jeszcze kiedyś się zobaczymy.
Powiedział po czym odjechał a dziewczyna mogła w spokoju wrócić do domu i położyć się spać...

Gdy Robin się obudziła, od razu mogła dostrzec, że nie jest w swoim domu, pomieszczenie w którym była przypominało bardziej klasę w szkole, niż jakiekolwiek mieszkanie a kiedy zaczęła rozglądać się, mogła dostrzec ślady krwi na ziemi, po szybkim rozejrzeniu się, brunetka mogła się zorientować, że sama jest poplamiona ogromną ilością szkarłatnej cieczy, zarówno na ciele jak i ubraniach a ślady krwi, które przypominały odcisk butów były jej odciskami.
Po dalszym rozglądaniu się i wyjściu na korytarz w podążaniu za śladami, dziewczyna dotarła do swojej klasy, gdzie miała zazwyczaj lekcje z wychowawcą a tam... Dostrzegła istną masakrę, po całej sali były zwłoki różnych ludzi zabitych w makabryczny sposób, niektórzy byli pocięci, inni porozstrzelani, a jak dziewczyna baczniej się przyjrzała, dostrzegła, że jedna osoba miała głowę przebitą nogą od ławki, krew była niemalże wszędzie, lecz to co ujrzała a raczej zrozumiała było jeszcze gorsze...

Dziewczyna zdała sobie sprawę, że wszyscy, którzy tutaj leżą są osobami z jej klasy, każda tutaj martwa osoba była jej znana, a co najgorsze... Brunetka mogła dostrzec, że wśród zmasakrowanych zwłok byli Ryu oraz Mina, jej najbliżsi przyjaciele, mogła dostrzec jak pozbawiona życia, odcięta głowa Ryu leży kilka metrów od swojego ciała i spogląda na nią martwymi oczami, zaś Mina była tą nieszczęśnicą, której głowa została przebita przez nogę od jednego ze stolików, w tym momencie dziewczyna mogła usłyszeć dźwięk syreny dochodzący z zewnątrz a zaraz potem ciężkie kroki biegnące w jej stronę.
- Korpus! Nie ruszać się!
Zawołał Nicolas Rhost, dowódca oddziału czwartego Korpusu, który otworzył kopnięciem drzwi i kierując pistolet przed siebie bacznie rozejrzał się po pomieszczeniu, a gdy dostrzegł krwawą łaźnię, jaka się tu odbyła, na jego twarzy pojawiło się zniesmaczenie, lecz znikło, gdy mężczyzna dostrzegł brunetkę pośrodku, widząc jej przerażenie, momentalnie opuścił broń i podbiegł w jej kierunku po czym położył jej dłonie na ramionach.
- Hej, już w porządku, nic Ci nie grozi... Wiesz co tu się stało?
Zaczął pytać, wierząc, że Robin była świadkiem całego zdarzenia.

Blondyn widząc przerażenie dziewczyny i jej rozpacz momentalnie się uspokoił by móc podejść do dziewczyny inaczej, by nie czuła się atakowana ani zagrożona.
- Hej... Nikt Cię nie oskarża, proszę, jestem tu by odkryć, kto to zrobił, pomożesz mi? Jak Ci na imię?
Zaczął mówić spokojnym, nieco ściszonym głosem, którym chciał dać do zrozumienia, że nie jest nikim złym dla niej, że przyszedł tu by pomóc. Trzeba było przyznać, mężczyzna miał nerwy ze stali, mimo zobaczenia masakry rodem z krwawego horroru, potrafił uspokoić swoje nerwy by ukoić przerażenie dziewczyny, niewielu byłoby w stanie tego dokonać, nie mniej jednak sam Nicolas był doświadczonym mężczyzną, który nie takie rzeczy musiał w swojej karierze przeżyć i właśnie dzięki temu potrafił wypracować tak perfekcyjny odruch, jakim była empatia dla ofiary.
- Spokojnie, opuść dłonie, nic Ci nie zrobię, masz numer kontaktowy do rodziców? Musimy ich poinformować co zaszło i że jesteś bezpieczna, możesz pójść ze mną?
Mężczyzna delikatnie prosił, mówiąc też co zamierza zrobić, jasno dając do zrozumienia, że chce dla dziewczyny jak najlepiej i co musi dalej zrobić, teraz jego priorytetem było zadbanie o przerażoną dziewczynę, by była bezpieczna i mogła uspokoić swoje skołatane nerwy.
Mężczyzna zrobił krok w tył po czym spokojnym ruchem wyciągnął w kierunku dziewczyny rękę.
- Proszę, udaj się ze mną do tutejszej siedziby Korpusu.
Poprosił znów spokojnie a gdy brunetka podała mu swoją dłoń, ten chwycił ją delikatnie i spokojnym krokiem udał się w stronę wyjścia, jedynie zatrzymał się na moment, gdy stanęli przed nim jego podwładni.
- Zabezpieczcie  teren wokół oraz tę salę i salę do której prowadzą ślady krwi, wezwijcie specjalistów i znajdźcie jakiekolwiek ślady zbrodni, ja zabieram tę dziewczynę na posterunek, by tam mogła się uspokoić, prawdopodobnie jest jedyną ocalałą z ofiar.
Oznajmił po czym jego ludzie zasalutowali i momentalnie wyruszyli w kierunku klas, gdzie była masakra, sam blondyn spokojnie ruszył przed siebie, aż oboje wyszli z budynku i skierowali się do pojazdu mężczyzny, czarnego mercedesa, Nicolas otworzył jej przednie drzwi od strony pasażera i spokojnie zamknął za nią, po czym wsiadł z drugiej strony, a po upewnieniu się, że dziewczyna zapięła pasy, ruszył z miejsca. Przez chwilę mężczyzna nie odzywał się, spoglądał na drogę i kątem oka zerkał na lusterko przez które widział blondynkę.
- Jeśli chcesz wrzeszczeć czy płakać, nie krępuj się, masz do tego, przeżyłaś prawdziwe piekło...
Sugerował jej by nie tłamsiła w sobie żadnych emocji, mógł jedynie domyślać się, przez co dziewczyna właśnie przechodziła i jedynie doradzić jej, by wyrzuciła to z siebie teraz, gdzie nikt jej nie zobaczy ani nie usłyszy poza nim, chciał jej tym samym zapewnić bezpieczeństwo i okazać jakiekolwiek zrozumienie w sytuacji w jakiej ona się znalazła.
W końcu dojechali pod budynek Korpusu, mężczyzna wysiadł pierwszy, otworzył drzwi dziewczynie po czym spokojnym krokiem oboje udali się do środka, na wejściu przywitała ich kobieta o blond włosach, która widząc twarz dziewczyny od razu otworzyła szerzej oczy.
- Caitlyn, skieruj kilku dodatkowych ludzi na teren szkoły, doszło do masakry, ta dziewczyna jako jedyna przeżyła.
Oznajmił spokojnym acz stanowczym głosem, po czym Caitlyn momentalnie skierowała się do biurka po czym wybrała numer z którym się połączyła, w tym czasie Nicolas wraz z Robin poszli do innego pomieszczenia.
Dziewczyna trafiła do schludnego dużego pokoju, który łączył salon z kuchnią, tam zaproponował dziewczynie by usiadła na kanapie a następnie podszedł do kuchennych szafek.
- Zaparzę Ci herbaty a potem skontaktuje się z Twoimi rodzicami, nie bój się, nic Ci już nie grozi, jeśli masz jakieś pytania, mów śmiało.
Oznajmił, zapewniając po raz kolejny, że dziewczynie nic już nie grozi, po czym zaczął zaparzać wodę na herbatę, zaś w tym czasie do pokoju weszła Caitlyn, kobieta spokojnie spojrzała na dowódcę, by zaraz potem powoli kierować się w stronę Robin, delikatnie wyciągając ręce przed siebie by pokazać dziewczynie, że nie ma nic niebezpiecznego w dłoniach.
- Hej... Jesteś bezpieczna, pozwolisz, że się przysiądę?
Zapytała spokojnym, nieco zmartwionym głosem, po czym usiadła na kanapie nieco dalej od dziewczyny, nie chciała jej tłamsić swoją obecnością, wiedziała, że teraz Robin może przeżywać istny koszmar w środku.
- Wiesz może co się stało? Widziałaś, kto to zrobił?
Pytała spokojnie patrząc w jej kierunku, w tym czasie Nicolas podszedł bliżej by podać kubek z herbatą dziewczynie a następnie wyciągnął telefon, nieco oddalił się od dziewczyn, wybrał numer, który podała brunetka i zadzwonił, chwilę czekał na połączenia aż nie usłyszał w słuchawce typowego "halo".
- Witam, nazywam się Nicolas Rhost, jestem dowódcą czwartego oddziału Korpusu, dzwonię niestety ze złymi wieściami, w szkole państwa córki doszło do rzeźni na uczniach, nie wiadomo w jakich okolicznościach, jedynie państwa córka przeżyła, jest obecnie na naszym posterunku.
Mężczyzna zaczął informować rozmówcę o całej sytuacji wyjaśniając, gdzie jest teraz ich córka i czekając na odpowiedź z ich strony.

Ostatnio edytowany przez Bartolomeo Bellic (2021-08-23 20:26:52)

W momencie gdy blondynka usłyszała pytania od dziewczyny, drgnęła lekko, rozumiała jej przerażenie i zgubienie się w tym wszystkim, lecz czy była w stanie odpowiedzieć na chociaż jedno z jej pytań?
- Nie wiem, czemu Cię oszczędził... Może miałaś być wiadomością a może nie mógł Cię zabić... Może lepiej byś o tym nie myślała, najważniejszym jest to, że żyjesz.
Odrzekła spokojnie po chwili milczenia, lepiej było nie zastanawiać się jakie były motywy mordercy, nie mniej jednak nie zmieniało to faktu, że trzeba było go dopaść jak najszybciej nim dokona kolejnej makabrycznej zbrodni na niewinnych ludziach. W tym czasie gdy Caitlyn uspokajała dziewczynę, Nicolas wciąż prowadził rozmowę przez telefon z jej rodzicami.
- Proszę się nie martwić, jest w dobrych rękach, będzie czekała u nas w Korpusie, proszę pytać o Nicolasa Rhosta. Do zobaczenia.
Odrzekł spokojnie mężczyźnie po czym rozłączył się a następnie schował telefon do kieszeni by zaraz potem podejść i stanąć przed brunetką, kucnąć i delikatnie pochwycić jej dłonie w swoje ręce.
- Robin, chcę Ci powiedzieć, że niezależnie od motywów mordercy, cieszę się, że przeżyłaś, mogę Ci obiecać, że nie spocznę, dopóki nie odnajdę mordercy, który zabił Twoich przyjaciół i nie zapłaci za swoje zbrodnie, dlatego, jeśli mogę Cię prosić, jeśli sobie coś przypomnisz, proszę daj mi znać, może podczas snu przebudziłaś się na moment i zobaczyłaś coś? Jeśli coś byś sobie przypomniała, daj mi znać.
Mężczyzna wsunął jej w dłonie swoją wizytówkę, by następnie wstać z kucek i odsunąć się nieco, następnie skierował wzrok na blondynkę, która tylko czekała na dalsze rozkazy.
- Cait, zabierz ją do łazienki, niech wymyje się z tej krwi, znajdź też dla niej świeże ubrania i zajmij się nią, dopóki nie przyjadą jej rodzice, ja w tym czasie przejrzę listę kandydatów do Korpusu, jeśli Paul faktycznie jest na liście i jest w Birmsku, to wezwę go na przesłuchanie.
Objaśnił co dalej a blondynka tylko kiwnęła głową i wstała z kanapy.
- Myślałam, że to Ty zajmujesz się kandydatami...
- Tylko żołnierzy, wyżsi rangą są podejmowani w inny sposób a ich testy są nadzorowane przez wybranych dowódców, to nieco skomplikowana procedura, nie mniej jednak, nie to jest ważne...
Mężczyzna jasno przypomniał o priorytetach a blondynka momentalnie kiwnęła głową i spokojnie zabrała Robin ze sobą po czym udały się do łazienki, tam blondynka zostawiła dziewczynę, by ta mogła spokojnie wziąć kąpiel a gdy wyszła z niej, Caitlyn już czekała z nowymi ubraniami.
- Udało mi się znaleźć tylko to niestety, ale ta sukienka by Ci nawet pasowała, wezmę ubrania od Ciebie i zaniosę do pralni, poczekasz w salonie, gdzie zaprowadził Cię dowódca Nicolas?
Zaproponowała po czym sama udała się w kierunku pralni by po chwili wrócić do salonu i spokojnie podejść do stolika o który się oparła.
- Masz na coś ochotę? Coś do picia? Może jakąś książkę? Mów śmiało, nie krępuj się.
Zaproponowała uśmiechając się lekko, wiedziała, że Robin teraz ma mieszankę wielu emocji, nie mniej jednak kobieta chciała jakkolwiek zająć jej myśli by nie musiała tego przeżywać raz po raz, mimo wszystko, nie mogła jej pozwolić zatracić się w tym co widziała. Po dłuższej chwili do pomieszczenia dotarł Nicolas, mężczyzna spokojnym krokiem wszedł do środka pokoju po czym wypuścił powietrze z ust, w ręku miał jakieś dokumenty, które po chwili pokazał brunetce.
- Powiedz mi, Robin, czy to ten mężczyzna, który was zawiózł?
Oznajmił pokazując w dokumentach zdjęcie błękitnowłosego mężczyzny, najwidoczniej Paul nie kłamał i naprawdę złożył wniosek do Korpusu, cóż, przynajmniej mężczyzna był szczery, co nie zmienia faktu, że prawdopodobnie był w kręgu podejrzanych w tym momencie, nie było to dziwne, był ostatnią osobą, która widziała całą tę trójkę razem.

Ostatnio edytowany przez Bartolomeo Bellic (2021-08-24 14:14:30)

Na tak brunetki oboje zareagowali dość spokojnie, wiedzieli, że może tak być a dziewczyna miała wręcz prawo być wściekła na nich, na ich procedury, na wszystko, nic więc dziwnego, że pozwolili jej wyrzucić z siebie wszelkie emocje jakie w sobie tłamsiła, aż ostatecznie posłusznie zaczęła funkcjonować, by po prysznicu wrócić i ułożyć się wygodnie na kanapie zaś na pytanie blondynki czy czegoś by potrzebowała zawołała o alkohol, sama Caitlyn słysząc to uniosła jedną brew ku górze a na jej twarzy pojawił się wyraz niedowierzania.
- Nie jesteś za młoda na picie alkoholu?
Zapytała niedowierzając lekko, tym samym gardząc nieco metodą wychowania jej rodziców, że dopuścili do tego, by dziewczyna mogła szukać dostępu do alkoholu czy prosić o niego w pierwszej kolejności, nie mniej jednak Nicolas ostatecznie przerwał tę dyskusję wchodząc i pytając o konkretnego mężczyznę a gdy Robin potwierdziła, przytaknął po czym spokojnym krokiem zaczął kierować się do wyjścia.
- Skontaktuje się z nim i przesłucham, musi coś wiedzieć.
Oznajmił spokojnie wychodząc, spieszyło mu się by jak najszybciej zebrać jak najwięcej możliwych poszlak, pokazując też, że jest w pełni zaangażowany w to śledztwo.
- A ja właściwie jestem za tym, by reagować szybciej, dziewczyna ma rację.
Nagle Robin mogła usłyszeć za sobą męski głos a gdy się odwróciła, mogła ujrzeć mężczyznę o czarnych włosach z nagim torsem oraz tatuażem, kiedy Caitlyn go zauważyła, nie wiedziała co ma zrobić, zaczęła kierować dłoń w kierunku czoła by zasalutować jednakże zwątpienie zatrzymało tę dłoń w okolicach brzucha.
- Spocznij...
Uprzedził mężczyzna spokojnie podchodząc bliżej i uśmiechając się złośliwie po czym skierował swój wzrok na blondynkę.
- Od początku mówię, byśmy uruchomili "Świadomość-Z" i zaczęli inwigilować każdego mieszkańca Rushy, od początku jego dnia do momentu położenia się spać... Ale nie... Po co... I zanim zapytasz czemu nie mam koszulki, czemu mam tatuaż z henny na brzuchu i rogi na głowie... Nie chcesz wiedzieć, sierżancie Caitlyn, w każdym razie...
Czarnowłosy gwałtownie odwrócił się w stronę Robin po czym kucnął przy niej by móc wlepić swoje krwisto-czerwone oczy w jej tęczówki, aż dziewczyna nie zaczęła odczuwać jakby cała jej dusza była wertowana od środka przez jego wzrok, Zarifian jedynie uśmiechnął się szeroko po czym złączył swoje dłonie rozszczelniając palce u nich.
- Uwierz mi... Pragnę móc inwigilować każdy wasz ruch, wiedzieć o was wszystko, znać każdy wasz najmniejszy sekret, wiedzieć ile czasu myjesz zęby, ile zajmuje Ci ubranie się oraz jak długo bawisz się w klubie, pragnę móc wiedzieć kiedy zaplanujesz przestępstwo by w momencie gdy po zrobieniu przygotowań otworzysz drzwi do wyjścia z domu i ujrzysz w nich... Mnie! Z bronią w ręku mówiącego "niespodzianka"... Ale jak się okazuje, wy, obywatele lubicie cenić swoją prywatność ponad bezpieczeństwo, dlatego nie dziw się młoda damo, że takie rzeczy się zdarzają i będą się zdarzać, a że akurat Tobie... Cóż... Mogłaś trafić gorzej, tydzień temu wyciągałem kobietę z dwumiesięcznego gwałtu przez stado napalonych i wkurwionych bandytów... Biedaczka zostanie prawdopodobnie straumatyzowanym warzywem, ale... Cóż... Na szczęście to nie było w Rushy... Co to ja miałem... A Tak! Wpadłem na moment do Nicolasa, by pożyczył mi jakąś koszulę.
Rzekł spokojnie w trakcie kierując się do blondynki i ostatecznie wzruszając w jej kierunku ramionami, zaś Caitlyn tylko wydawała się być zakłopotana, co prawda znała dowódcę Zarifiana dobrze, ale nie mogła się przyzwyczaić do jego dziwnych, dla niej, zachowań, szczególnie, że mężczyzna wydawał się nieobliczalny a kiedy mówił o inwigilacji, był niemalże zafascynowany, nie mniej jednak w dość okrutny sposób wyjaśnił Robin, że niektóre przestępstwa nie są tłamszone w zarodku przez to, że ludzie sami tak wybrali i nic więcej.
- Dowódco Zarifianie... Czy mogę o coś spytać?
Zaczęła delikatnie blondynka.
- Nie. Po prostu przyjmij tę radę życiową i nie pij z Ivanovem, słowo daję, nie wiem skąd wziął "Trunek Truposza" ale daje w czerep, Yusaku nawet wyznał, że czuje pociąg do brunetek i lolitek... Straszny wywar... W każdym razie, gdzie jest Nicolas?
- Zajmuje się śledztwem...
- Rozumiem... A jak Ci powiem, że morderca jest w tym budynku?
Po tych słowach kobieta osłupiała, popatrzyła się ze skupieniem na mężczyznę a jej wyraz twarzy jasno oczekiwał kontynuacji.
- Otóż mordercą.... Jestem JA! Zagadka rozwiązana!
Zawołał radośnie by następnie zacząć się śmiać, co miało sugerować, że był to zwyczajny dowcip z jego strony, nie mniej jednak po chwili po prostu wzruszył ramionami by następnie po prostu podejść bliżej blondynki i poklepać ją po ramieniu.
- Już już, ostudź nerwy, nie mam pojęcia, kto tu sobie morduje, ja po koszulkę wpadłem... A i muszę jeszcze odprowadzić tego jednorożca... Hm... Stamtąd skąd go wziąłem...
Brunet wskazał na okno za którym czekało mistyczne zwierzę, na widok którego blondynka po prostu otworzyła szeroko usta, zaś brunet jak gdyby nigdy nic otworzył sobie drzwi i wyszedł prawdopodobnie w poszukiwaniu Nicolasa.

Ostatnio edytowany przez Bartolomeo Bellic (2021-08-24 18:04:48)