-Nie zmienia to nadal faktu, że te gazetki wychodzą z założenia, że każda kobieta lubi rozmawiać o tym samym- Gotowanie, moda, makijaż to były dość krzywdzące stereotypy na temat zainteresowań dziewczyn.
-Weźmy taką Cleo zanudzisz ją na śmierć kiedy zaczniesz gadać o przepisach na kruche ciasteczka- Sama była kobietą, chociaż Lace tak samo jak Doktor dość często jej tego odmawiali. Faktem było, że jej samej daleko do tej rozgadanej lubującej się w pluszakach, kosmetykach i innych dziwnych rzeczach dziewczyny.
-A wystarczy, że poruszysz z nią temat najnowszych nowinek technicznych czy bardziej wydajniejszych technik hakowania- Spędziła z tymi ludźmi dostatecznie dużo czasu, aby dowiedzieć się o nich pewnych rzeczy. Sama stosowała tę sztuczkę na Cleo, kiedy potrzebowała zwrócić na siebie jej uwagę, co normalnie nie należało do zbyt prostych rzeczy. Cleo jak Dio pewnie zdążył zauważyć była dziewczyną, która siedziała w swoim wirtualnym świecie. Czuła się tam jak ryba w wodzie. Nie było chyba zakątka sieci w której ona by się nie pojawiła. A dzięki temu ich drużyna miała dostęp do świeżych informacji, a tym samym pozwalało im to często być o krok przed samą policją.
-Moja rada. Poznaj dziewczynę sam. Niech ona ci powie co lubi- Kana była mimo wszystko zwolenniczką rozmów. nawet tych które mogły trwać długo nim ostatecznie padnie jakaś ciekawa informacja. Nie chciała, jednak też uchodzić tutaj za specjalistkę. Sama tak naprawdę nigdy nie pochylała się nad relacjami damsko-męskimi. Nawet jeżeli ktoś, kiedy spojrzał na nią inaczej niż na zwykłą znajomą, to ona po prostu by tego nie zauważyła. Jak to swego czasu Lace słusznie ją podsumował. Ktoś m\w wyznaniu swoich uczuć musiałby być subtelny niczym armia wkraczająca na terytorium wroga, aby Kana zorientowała się, że coś się dzieje.
-Fakt...- Odezwała się spokojnie, kiedy Dio tak zręcznie wykorzystał jej wcześniejsze słowa przeciwko niej samej.
-Nie zabronię, ale mogę poprosić- Trochę znajdowali się w impasie obecnie. Dio już podjął decyzję, a Kana nie była zbyt chętna do tego, aby od razu przyjmować ich do drużyny. Nie ufała im jeszcze dostatecznie mocno, ale czas miał pokazać kto miał rację, a kto popełnił błąd.
-Chłopak...atfu- Mruknęła i splunęła na ziemię krzywiąc się przy tym lekko. Nie spodziewała się tego typu porównania. Bo w końcu czy ona wyglądała na kogoś, kto na chłopaka szarżował by z bronią i zbierał przeciwko niemu drużynę.
-Reiji to jedna z tych grubych ryb w mieście. Trzęsie jego posadami, czyli krótko mówiąc sprawuje władzę nad czarnym rynkiem. Ma w kieszeni kilku policjantów, których przekupił, oraz samego senatora, który wypełnia jego polecenia. A senator wiadomo, ma znajomości wyżej- Opisała krótko wzdychając cicho.
-Lace, Cleo czy Doktorek...oni wszyscy swego czasu dla niego pracowali. Lace ma znajomości niemal w każdej gałęzi czarnego rynku, dla Cleo nie ma zabezpieczenia nie do złamania a Doktorek mistrz w medycznym fachu. Wszyscy cholernie uzdolnieni i mający cholernie na bakier z prawem. Reiji wykorzystywał ich do swoich celów, a potem oddawał w ręce policji, aby zatuszować swoje szemrane interesy. Naturalnie na przesłuchaniach próbowali obarczyć go winą, ale skorumpowani policjantom zawsze jakoś dziwnym trafem znikały akta i inne dowody- Dość łatwo można było się już zorientować, że ich motyw był prosty. Chodziło tak naprawdę o zemstę o nic więcej.

Zaprowadzenie spokoju w tej grupce jak się okazało nie było wcale takie łatwe. Byli zupełnym przeciwieństwem drużyny do której najpewniej przywykł Yusaku. Lace i Doktorek nie przerywali swoich przepychanek nawet w chwili, kiedy mężczyzna ogłosił, że ma im coś ważnego do powiedzenia. Cleo nadal stukała w ekran telefonu a Kana...kana rozmasowywała sobie jedynie skronie przymykając lekko oczy. Dotarły do niej słowa Yusaku, ale już na dzień dobry została poirytowana tym jak reszta nie przejęła się tym.
-ZAMKNĄĆ SIĘ!- Krzyknęła zrywając się z krzesła tak gwałtownie, że to aż zachwiało się i upadło z impetem na zakurzoną podłogę. Zaciśnięta w pięść dłoń dziewczyny zaczęła lecieć prosto na stół, a kiedy spotkała się z nim ten aż zadrżał w lęku. W pomieszczeniu zrobiło się dość cicho gdyż wszyscy skierowali wzrok na blondynkę, która wzięła głęboki wdech i jak gdyby nigdy nic podniosła krzesło i ponownie na nim usiadła posyłając w stronę Yusaku lekki uśmiech, który miał zachęcić go do zdradzenia im planu, jaki udało się mu wytworzyć.
-Wystarczyło mi powiedzieć...- Zaczął Lace, ale Kana pod stołem kopnęła go prosto w kolano doprowadzając do tego, że chłopak jęknął głośno i przymknął w bólu powieki. Blondynka wróciła spojrzeniem na Yusaku wsłuchując się w dalszą część planu. Wszyscy co jakiś czas kiwali głowami dając jasno do zrozumienia, że pojmują co mają robić.
-Wszystko fajnie pięknie, ale jest jeden...tyci problemik- Odezwał się po raz kolejny Lace odsuwając się odrobinę od stołu w obawie, że Kana na nowo zechciałaby dać mu jasno do zrozumienia, że nikogo nie interesuje to co ma do powiedzenia. Cleo, Doktor oraz Lace skierowali spojrzenia na Kanę która drgnęła lekko. Zaczęła się rozglądać po kuchni zupełnie tak jakby liczyła na to, że znajdzie tutaj jeszcze jedną osobę, która została nazwana tym potencjalnym problemem.
-mam rozumieć, że chodzi o mnie?- Mruknęła wskazując na siebie palcem, a wszyscy jak jeden mąż pokiwali głową.
-A co ze mną nie tak?- Zadała kolejne pytanie. Lace chciał na nowo odpowiedzieć, ale tym razem to Doktor go uprzedził.
-My wszyscy za nasze wyskoki dorobiliśmy się przynajmniej podwójnego dożywocia. To nie będzie napad na jakiś kiepski bar. Nie wystarczy pomachać tylko bronią- Krótko mówiąc każdy tutaj oprócz Kany był doświadczony w tego typu skokach. Łamanie prawa dla nich to chleb powszedni. I Dio mógł połączyć fakty. Kana wczoraj wspominała tylko o tej trójce. Wspomniała, że mają na pieńku z prawem, ale o samej sobie nie powiedziała ani słowa.
-Bezpieczniej Blondi będzie jak zostaniesz w domu- Odezwał się Lace i odchylił się na krześle bujając się lekko na jego nogach. Kana zmarszczyła brwi i spuściła lekko głowę.
-Przecież mówiłam...- Zaczęła, ale tym razem Cleo uniosła dłoń uciszając ją.
-To nie zabawa. Dla ciebie po tej akcji nie będzie już odwrotu- Chociaż była to dziwna grupa, która miała specyficzne relacje to najwyraźniej na swój sposób chcieli zadbać o to z ich punktu widzenia najsłabsze ogniwo.
-Już od dawna nie ma odwrotu- Odpowiedziała i omiotła wzrokiem wszystkich tu zebranych.
-Idę z wami i koniec- Oznajmiła ostatecznie dając jasno do zrozumienia, że nie ugnie się pod nikim.

Cleo kiwnęła głową bez większych emocji i poszła do swojego pokoju z którego przyniosła laptopa. Położyła go na stole i zaczęła przeglądać oferty w internecie.
-Z naszym szczęściem wybierze nam stroje z jakiegoś durnego serialu- Mruknął Lace, ale czy w tym wypadku było to istotne. Ważne, aby podczas napadu nikt ich nie rozpoznał. Chociaż tej trójce najpewniej było już wszystko jedno.
-Ja prowadzę- Zakomunikował chłopak i chwycił mocno w dłoń kluczyki od auta po czym razem z Yusaku zszedł na dół. Auto w środku było zadbane i mogłoby się wydawać, że pachnie nowością. Lace widocznie uznał, że jeżeli mają już napadać na jakiś bank to powinni to zrobić z klasą.
-Dobra, a teraz...- Zaczął i dodał trochę więcej gazu ruszając z piskiem opono spod mieszkania.
-Coście za jedni tak naprawdę. Czemu były pracownik korpusu nagle zbacza na taką ścieżkę?- Zapytał się wyraźnie zaintrygowany relacją Yusaku oraz Dio
Polecenie, które otrzymała Kana było dość proste. Dlatego też dziewczyna zgodziła się na to z ochotą kiwając lekko głową. Ubrała swoją jeansową kurtkę i wyszła czym prędzej z mieszkania schodząc po schodach jak najszybciej na sam dół.
-Zaraz...kasyna...- Wystarczyła jej chwila, kiedy podniecenie otrzymanym zadaniem opadło, aby zdała sobie sprawę z tego, że kasyn w mieście jest przecież od cholery. Zajrzenie do nich wszystkich zajmie trochę czasu. Dio z tego co sama zdążyła już wywnioskować nie należał do osób, które chodziły utartymi ścieżkami. Więc jeżeli faktycznie siedział w kasynie z jej szczęściem znajdował się na drugim końcu miasta.
-Szlag...- Przeklęła głośno i chciał czy nie ruszyła przed siebie rozczesując przy okazji palcami swoje włosy, których nawet nie zdążyła jeszcze uładzić. Faktycznie dziewczyna wchodziła do różnych kasyn i rozglądała się za sylwetką Dio. Nie był on szaraczkiem i wtopić się mu w tłum było raczej dość trudno. Niestety szczęście jej nie dopisywało i nigdzie go nie mogła znaleźć.
-Niech ja cię dorwę- Mruczała co jakiś czas sama do siebie, aż w końcu dobiegła do jakiegoś parku w którym postanowiła na chwilę się zatrzymać, aby złapać trochę oddechu. Oparła się o most, który został wybudowany nad pobliskim oczkiem wodnym i zaczęła obserwować pływające na wodzie kaczki. Na chwilę tylko uniosła głowę i dostrzegła go...siedzącego jak gdyby nigdy nic i jedzącego śniadanie. Blondynka zacisnęła usta w wąską linię i ruszyła prosto w jego stronę niczym wściekły byk.
-To ja cię szukam...- Mruknęła i podniosła szyszkę z ziemi i cisnęła nią prosto w niego
-Po całym mieście, biegam po kasynach gdzie muszę uciekać przed rozbieganymi łapami jakiś napaleńców, a ty sobie tutaj siedzisz jak gdyby nigdy nic- Wysapała i oparła się plecami o pobliskie drzewo schylając się lekko w dół. Złapała się za bok w którym coś kuło ją niemiłosiernie.
-Daj mi złapać oddech a nakopie ci do dupy- Dodała siląc się na ostrzegawczy ton. Zadyszka, jednak skutecznie jej to uniemożliwiła.

Ostatnio edytowany przez Kana Nakamura (2020-11-15 21:54:45)

Kana uśmiechnęła się blado. Mimo to doceniała jego chęć pocieszenia jej. Dlatego też postanowiła, że nie ma sensu dłużej zastanawiać się na ile to zadanie, które otrzymała miało na celu pozbycia się jej. Dojadła resztę tortilli czując, że przypływają jej nowe siły. Wstała więc spod drzewa a papierek wyrzuciła do kosza.
-A to już zależy jak ładnie poprosisz- Chociaż sama nigdy nie robiła sobie na głowie warkoczy, to kiedyś miała tę okazje i  nauczyła się je zaplatać. Naturalnie nie mogła się zgodzić od tak bo nie była by wtedy sobą. Kana i Dio ruszyli w końcu prosto do domu. Tym razem na szczęście udało się im nie zboczyć ze żadnej ścieżki, a właśnie o to blondynka się martwiła. Czy jej towarzysz nagle nie wpadnie na jakiś inny pomysł i nie pobiegnie przed siebie w bliżej nieokreślonym kierunku. Cóż może wizja tego, że jego włosy zostaną wreszcie ujarzmione sprawiła, że chłopak musiał ocenić co jest dla niego priorytetem. Tak czy inaczej w domu czekała na nich Cleo, która machnęła jedynie krótko ręką i wróciła do przeglądania sieci. Kana nie zdążyła nawet dobrze przekroczyć progu domu, gdyż nagle nastała ciemność. Blondynka sięgnęła dłońmi do swojej twarzy i zdjęła z niej koszulkę Dio, który już nurkował pod zlewem.
-Jak ty mnie irytujesz...- Mruknęła sama do siebie wchodząc ostatecznie do mieszkania a jego bluzkę położyła na jednym z krzeseł. Za przybyciem reszty ich kompanów nie musieli czekać długo. Do mieszkania wszedł Yusaku oraz obładowany torbami uśmiechnięty od ucha do ucha Lace. Torby z głośnym hukiem spoczęły na podłodze a ich zawartość była wyciągana przez Lace i wciskana w ręce członków ich małego planu. W dłoniach Kany spoczął prosty pistolet, który z resztą nawet jej odpowiadał. Obejrzała go kilka razy z różnych stron i kiwnęła lekko głową.
-Dalej podtrzymujesz...- Urwał, bo dziewczyna położyła z hukiem na stole broń i wbiła w chłopaka wzrok.
-Przestańcie...nie jestem cholernym dzieckiem. Jeżeli wam nie odpowiada moje towarzystwo...- Tym razem to ona urwała, bo poczuła na swoim ramieniu czyjąś dłoń.
-Odpowiada spokojnie- Kana wypuściła ze świstem powietrze z płuc i opadła na pobliskie krzesło. Nie liczyła na to, że ktoś zrozumie jej pobudki, ba nawet od nikogo tego nie wymagała. Jednak jedyne czego chciała to tego, aby każdy był w stanie zaakceptować jej decyzję.
-No dobra...wejdziemy do banku, porobimy zamieszania. Kto zostaje z zakładnikami, a kto idzie do skrytek?- Zaczął nowy temat Lace. Temat, który był dość ważny. Podzielenie grupy i przydzielenie każdemu jednego ważnego zadania.
-Jeżeli ktoś wezwie policje ta przyjedzie ze wsparciem, kiedy tylko dowiedzą się, że napastnicy są uzbrojeni. Na akcje macie jakieś dwadzieścia minut w porywach dwadzieścia pięć- Wyjaśniła Cleo po czym odwróciła laptopa tak, aby każdy mógł widzieć co się na nim znajduje. Był to plan banku do którego właśnie mieli zamiar się włamać
-Tu macie główne wejście i hol. Na środku jest recepcja, a po bokach stoliki dla petentów. Skrytki znajdują się w podziemiach, więc tymi korytarzami dotrzecie do windy. Ta konkretna winda działa na specjalny kod, który zna tylko jedna osoba- Dokończyła po czym przełączyła plan i wskazała na pokaźny pokój, który był gabinetem.
-Prezes banku. To on jest celem. Musi was tam przynajmniej wprowadzić. Potem będzie bezużyteczny- Zakończyła i odchyliła się na krześle uśmiechając się lekko. Cleo jak widać przez cały ten czas nie próżnowała tylko zdobywała informacje o miejscu do którego mają wejść, a znając jego rozkład nie powinno być to tak trudne.

Finansowo tej dziwnej grupce zdecydowanie się nie układało najlepiej. Na co więc w takim układzie wydawali pieniądze, że często ledwo starczało im na jedzenie, a czasami nawet i na to brakowało. Czyżby Kana tak samo jak i cała reszta trochę przeliczyli się w tym ile cała misja będzie ich kosztować. Kto wie może z początku lepiej im się wiodło. Dlaczego więc nie pomyśleli o tym, aby nie przywłaszczyć sobie odrobiny cudzych pieniędzy. Może byli po prostu zbyt skupieni na celu.
Ostatecznie wszyscy zgodzili się pójść wspólnie na obiad, albo późne śniadanie. Blondynka trochę źle się czuła z faktem, że po raz kolejny ktoś będzie płacił za jej jedzenie, ale nauczona też życiem wiedziała, że w takich chwilach nie ma co wybrzydzać, ani też stawiać czynnego oporu. Nie wiadomo w końcu jak ich przyszłość się potoczy, i kiedy znowu będą mogli pozwolić sobie na zjedzenie czegoś normalnego. Cała grupka zasiadła w pizzeri i każdy zamówił sobie to na co ma ochotę. Rozmowy toczyły się w najlepsze. Jedyna Kana popijała sobie wodę, którą zamówiła i lustrowała Yusaku wzrokiem zastanawiając się nad czymś intensywnie.
-Ile chcecie w zamian?- Zapytała się w końcu, kiedy myśli w jej głowie ułożyły się w jakiś jeden logiczny ciąg.
-Nie uwierzę, że jesteście instytucją charytatywną, która od czasu do czasu postanawia bezinteresownie komuś pomóc- Przeważnie było tak, że jeżeli nie było wiadomo o co chodzi to chodziło o pieniądze. Skok na bank, zwinięcie sporej sumki i oni by nie wyciągnęli po chociaż część tej sumy ręki. Cleo, Lace i Doktor oderwali się od swoich talerzy i spojrzeli najpierw na Yusaku a potem na Dio. Oni sami najwyraźniej w tym amoku wizji niezłego zarobku zapomnieli o tak banalnej i oczywistej rzeczy.
-Fakt sam się z czymś takim nie spotkałem nigdy. Czego chcecie w zamian?- Nie często się zdarzało, aby Lace i Kana się w czymś zgadzali. W tym wypadku udało się i obydwoje najwyraźniej mimo wszystko nie do końca wierzyli w to, że ktoś może być bezinteresowny.
-Tylko nie mówcie, że przestępcy powinni sobie pomagać. Za dużo razy to słyszałam, aby uwierzyć te bajki- Dodała i odchyliła się w tył opierając się o oparcie krzesła na którym siedziała. Nadal im nie ufali tak jak ufali mimo wszystko sobie samym. Były pracownik korpusu i przestępca nadal było dziwnym połączeniem, które nie zostało w żaden sensowny sposób wyjaśniony.

Ostatnio edytowany przez Kana Nakamura (2020-11-16 14:24:24)

Wzmianka o małżeństwie sprawiła, że Kana przewróciła jedynie oczami dając tym samym jasno do zrozumienia, że małżeństwo nie jest raczej jej priorytetem. Ba nawet nigdy o tym nie myślała. Już jako mała dziewczynka nie snuła takich planów nie przyszłość. Nie wyobrażała siebie w białej sukni oraz w welonie. Nie nadawała się do szczęśliwego rodzinnego życia, a opiekunka domowego ogniska z niej byłaby kiepska. Nie kontynuowała więc już dalej rozmowy na temat swoich planów na przyszłość. Wiedziała, że dla każdego przy tym stole ten pomysł był kontrowersyjny. Ale Kana mocno wierzyła w to, że każdy ma swoje życie i każdy może w nim podejmować takie decyzje jakie uważa za słuszne.
Kiedy wszyscy dojedli a rachunek został opłacony przyszedł czas na wzięcie się ostro do pracy. Po powrocie do domu rozpoczęto rozdawanie broni, oraz strojów. Czerwone kombinezony chciał nie chciał były na każdego odrobinę za duże, ale każdy doszukał się w tym jakiś pozytywów. Nic nie będzie im krępować ruchów. Cleo zniosła do kuchni ze swojego pokoju najróżniejsze urządzenia, które miały służyć jej jako pomoc przy hakowaniu niektórych systemów. Kuchnia stała się sterownią całej misji. Doktor zaszył się u siebie w pokoju mówiąc, że idzie sprawdzić zapasy i przygotować ewentualne szwy. Nikt naturalnie nie zakładał, że dojdzie do ostrej strzelaniny, ale Kana jak i reszta jej towarzyszy byli nauczeni tego, że jedyne czego można się spodziewać to niespodziewanego.
-Wszyscy gotowi, każdy zna plan i swoje pozycje?- Zapytał się i spojrzał na każdego z osobna. Lace zaparkował samochód nieopodal domu, aby szybko mogli wejść do środka i jeszcze szybciej odjechać spod domu, co też z resztą uczynili. Kana od razu władowała się na tylne siedzenie i włożyła słuchawkę do ucha.
-Słychać mnie?- Odezwał się głos Cleo u każdego w słuchawce.
-Tak głośno i wyraźnie, jak zwykle- Odparła blondynka. Droga minęła im bez większych przygód. Kana przyglądała się mijanym ludziom i innym autom. Myśl, że ci wszyscy których mijali nawet nie zdawali sobie sprawy z tego kto właśnie na ułamek sekundy przeciął ich drogę, oraz jaki mieli zamiar sprawił, że na jej ustach pojawił się lekki uśmiech. Lubiła być anonimowa.
Bank pod który podjechali nie był jednym z tych okazałych budynków, które pokazywali w filmach akcji. Mimo to Kana czuła jak serce zaczynało jej bić coraz szybciej. Do tej pory takie rzeczy widywała tylko na filmach, ewentualnie w grach ale nigdy nie sądziła, że któregoś dnia sama stanie się bohaterką jednego z takich napadów.
-Dobra, w środku jest dość spokojnie. Nie więcej niż dziesięciu petentów oraz kilku pracowników. Wejdźcie spokojnie. Dio i Lace idźcie od razu za recepcje w prawo i schodami do góry. Na końcu korytarza jest gabinet prezesa- Instrukcje były dość jasne. Kana wzięła głębszy wdech aby opanować lekko drżące ręce. Przez chwilę jej ciało wysłało nawet sygnał do tego, aby zrobić taktyczny odwrót i odpuścić, ale ona już podjęła decyzję. Nie było miejsca na wycofanie się. Wszyscy wyszli z samochodu trzaskając głośno drzwiami i ruszyli w stronę banku. Kana wyciągnęła swoją broń, ale mimo to nie wystrzeliła z niej od razu. Czekała na znak Yusaku. Nie ma co się dziwić blondynka nie wiedziała jak się w takiej sytuacji zachować. Lace, jednak się nie ograniczał. Wyciągnął broń i strzelił w powietrze kilka razy, aby zwrócić na siebie uwagę. To zmusiło i dziewczynę i pewnie Yusaku to wyciągnięcia swojej broni.
-Proszę o uwagę. Pragnę wam wszystkim pogratulować zostania zakładnikami. Tak to napad. Nie radzę, jednak kombinować ani próbować wzywać policji- Lace najwyraźniej czuł się w tej chwili jak ryba w wodzie. Kręcił się po sali wymachując bronią przed twarzami ludzi chcąc ich tym samym jeszcze bardziej nastraszyć.
-Moja koleżanka ma niezłego cela, a jej kolega...cóż jest jeszcze gorszy. Państwo sobie tutaj w spokoju poczekają, a my zrobimy co mamy zrobić i znikamy. Przy odrobinie współpracy każdy dostanie to czego chce- Zakończył swój wywód po czym kiwnął głową w stronę Dio i ruszyli tak jak Cleo im poleciła. Kana stała pewnie na nogach trzymając broń wycelowaną raz w jakąś kobietę, a potem w mężczyznę. Lawirowała tak po korytarzu upewniając się, że nikomu nic głupiego nie przyszło do głowy.
-Lace, Dio uważajcie przed wami trzech strażników. Jak chociaż jeden ucieknie wezwie resztę-Zakomunikowała Cleo sterując już widocznie kamerami na korytarzu.

Lace nie wahał się ani chwili. Tak jak Dio mu kazał szybko uskoczył za niego sprawiając, iż ten chwilowo mógł stać się dla Lace żywą tarczą. Przez chwilę chłopak nasłuchiwał strzałów jakiej kolwiek reakcji strażników, ale zamiast tego usłyszał jak Dio rusza się z miejsca. Skierował więc na niego spojrzenie a to co ujrzał sprawiło, że otworzył szerzej oczy ze zdziwienia. Chłopak postanowił sobie zrobić małe ognisko, które dość skutecznie unieszkodliwiało ich przeciwników.
-Lace...Lace...co się tam do cholery dzieje?- Mówiła, wręcz krzyczała Cleo, która najwyraźniej nadal próbowała pokonać zabezpieczenia.
-Dość trudno mi to wyjaśnić- Odparł cicho, kiedy strażnicy zostali powaleni na ziemię. Wpatrywał się nadal w Dio i dopiero ciche skamlenie prezesa, który coś tam mamrotał o tym, że nie chce ginąć zwróciło jego uwagę.
-Wstawaj, nie mamy całego dnia- Powiedział i podszedł do tej dwójki chwytając mężczyznę za fragment jego starannie wyprasowanego eleganckiego garnituru. Poderwał go do góry zmuszając tym samym do ustania na nogach. Szybkim ruchem ręki obrócił go w stronę korytarza i przystawił koniec lufy karabinu do pleców.
-Układ jest taki. Ty zaprowadzisz nas do skrytek, grzecznie wprowadzisz kod, wejdziemy zabierzemy kilka rzeczy i wychodzimy z twojego banku. Jeżeli spróbujesz nam przeszkodzić. Zawartość twojego ciała wyląduje na ścianie- Po twarzy prezesa spływało kilka kropel potu, trzymał dłonie lekko uniesione w górze. Głos uwiązł mu w gardle, ale zdobył się na wyjąkanie cichej zgody.
-No to idziemy- Zarządził i pchnął zakładnika, który szedł przodem.
W tym czasie Kana i Yusaku o dziwo nie mieli większych problemów. Zakładnicy posłuchali ich próśb i nie odpuścili próby uratowania swoich skór. W końcu lepiej poświęcić trochę pieniędzy niż własne życie.
-Cleo jak sytuacja, gdzie oni są?- Powiedziała cicho Kana do swojej słuchawki.
-Mają prezesa i idą do skrabca- Odparła dziewczyna a w tle można było usłyszeć ciche stukanie w klawiaturę komputera.
-Mam udało mi się ominąć zabezpieczenie i...o kurwa...- Po tym tonie nie można było wywnioskować niczego dobrego. Kana rzuciła jedynie lekko zaniepokojone spojrzenie w stronę Yusaku.
-Przed bankiem stoi kilka radiowozów. Przygotujcie się na odwiedziny.- Nie było to coś co chcieli w tej chwili usłyszeć. Starcie z policją utrudniłoby powrót. Kana rozejrzała się po sali próbując szybko wykombinować jakiś plan. I wymyśliła. Podsunęła się do ściany i po niej doszła do drzwi wejściowych. Stanęła obok nadal trzymając pewnie broń w dłoni
-Wiemy, że tam jesteście. Mamy zakładników. Ilość waszych kroków wykonanych w stronę drzwi odpowiadać będzie ilości trupów jakich tutaj zastaniecie- Powiedziała stanowczym głosem.
-Trzy- Usłyszeli w słuchawkach głos Cleo, a Kana posłała trzy pociski w stronę pobliskiej ściany.
-Ona nie żartuje...- Policjanci najwyraźniej uwierzyli w tę bajeczkę a blondynka posłała lekki, ale jakże przepełniony satysfakcją uśmiech.
-Informuj nas na bieżąco jak ktoś się zbliży, albo co robią- Poleciła Cleo
Dio i Lace razem z prezesem przemieszali korytarze. Po drodze trafili na kilku strażników, który widząc, że prezes jest na celowniku z rozsądku odpuścili chęć walki co umożliwiało im obezwładnienie wroga. Dotarli do windy.
-No prezesiku to ta część historii, gdzie musisz się wykazać- Przypomniał mu Lace, a mężczyzna posłusznie wpisał odpowiedni kod, który otworzył drzwi windy. Kiedy tylko weszli do środka, drzwi zasunęły się za nimi, a winda zaczęła zjeżdżać na sam dół. Skarbiec w przeciwieństwie do tych wielkich banków nie był tak okazały, ale nie brakowało w nim skrytek. Napotkali, jednak kratę, która prezes otworzył przy pomocy odcisku swojego palca kciuka. Udało się wejść, ale to byłoby przecież za łatwe. Prezes momentalnie wyrwał się z muszki i nim ktoś zdążył zareagować dobiegł do wielkiego czerwonego guzika, który nacisnął. W całym banku rozległ się alarm.
-Kurwa...- Wyrwało się Kanie.