Dobry humor chłopaka prysnął równie szybko co się pojawił. Wystarczył tak naprawdę jeden czynnik. Przekręcenie jego imienia, chociaż imieniem to tak naprawdę nie było.
-Przekręć jeszcze raz moje imię a wsadzę ci pięść do gardła- Odezwał się w stronę Dio. Odważne to były słowa jak na kogoś, kto własnie był świadkiem tego do czego zdolny jest chłopak. Kana pokręciła lekko głową wzdychając ciężko. Wiedziała, że ten chłopak tak naprawdę nigdy się nie zmieni i byle głupota będzie w stanie go zdenerwować. Czasami ta cecha chłopaka była niezwykle przydatna, ale w dużej mierze irytowała i utrudniała innym życie. Sam Lace za to wydawał się kompletnie nie widzieć w tym problemu. Chłopak chwycił za torbę, którą postawił na podłodze i otworzył ją pozwalając tym samym całej drużynie zajrzeć do środka. Lace nie ucieszył się zbytnio, kiedy w środku zobaczył plik jakiś papierów. On sam najchętniej by zgarnął od razu pieniądze i chciał mieć to z głowy. Nie mieli, jednak dostatecznie dużo czasu, aby uważnie przyglądać się temu co udało się im zwinąć ze skrytki. Z resztą otworzyli tak naprawdę tylko jedną.
Ich mała podniebna wyprawa ostatecznie zakończyła się szczęśliwym lądowaniem na pustej polanie, gdzie ku zdziwieniu Kany oraz Lace'a czekała już ekskluzywna limuzyna.
-Coś mi to wszystko śmierdzi- Mruknął cicho do blondynki tak, aby tylko ona to słyszała. Dziewczyna kiwnęła tylko lekko głową zgadzając się z nim. Nie mieli, jednak obecnie zbyt wielkiego wyboru. Mieli cenne papiery i potrzebowali pieniędzy. Zbyt daleko zaszli, aby teraz nagle się wycofać. Dlatego też wsiedli do limuzyny, a kiedy ta ruszyła zapanowała ponownie grobowa cisza, której nikt nie odważył się przerwać. Każdy najwyraźniej pogrążył się w swoich myślach. Kana spojrzała krótko na Dio, kiedy ten oświadczył gdzie jadą. Wszystko to było podejrzane, a jeszcze dziwniej się zrobiło, kiedy okazało się kim był rzeczony kupiec, którego udało się przekonać do zapłaty im za wykonaną robotę. Kana i Lace spojrzeli po sobie. Wiedzieli, że własnie liznęli odrobiny świata mafijnego. Świata od którego raczej woleli trzymać się z dala. Nawet dla nich był to świat zbyt brudny, aby maczać w nim paluchy. Najważniejsze w tym wszystkim były, jednak pieniądze, które w walizce ostatecznie zostały przyniesione. To wystarczyło, aby Kana czy Lace porzucili swoje chęci do zadawania miliona zbędnych pytań. Nie zmieniało to, jednak faktu, że wsłuchiwali się w rozmowę pomiędzy tą dwójką a Lace zdecydowanie próbował zapamiętać wszystkie szczegóły, których z resztą zbyt wiele nie było. Ostatecznie "audiencja" dobiegła końca, a oni zostali puszczeni wolno. Kiedy wyszli z kasyna walizka z pieniędzmi spoczęła w dłoniach dziewczyny, która zaraz przekazała łup Lace'owi.
-Wszystko fajnie, ale jak wrócimy do domu?- Zapytała się Kana zwracając uwagę wszystkich na to, że nie mieli obecnie transportu, a do ich domu pozostało kawałek drogi. Nie będą się przecież tłuc komunikacją miejską w tych kombinezonach oraz z wypchaną po brzegi walizą pieniędzy.
-Coś się na to zaradzi- Odparł Lace rozglądając się dookoła po czym podszedł do jednego samochodu i przy pomocy prostych wytrychów otworzył drzwi, a potem wyłączył alarm i połączył ze sobą jakieś kabelki dzięki którym silnik auta zawarczał cicho.
-Zapraszam- Odparł zajmując od razu miejsce kierowcy. Kana usiadła tym razem z przodu, a Lace położył na jej kolanach walizkę.
Do mieszkania wszedł pierwszy Lace a Cleo oraz Doktor od razu utkwili w nim spojrzenie.
-Gdzie wy się podziewaliście? zerwało nam połączenie Odezwała się. W chwili, kiedy wsiedli do śmigłowca i kiedy oderwali się od ziemi sygnał z ich słuchawek musiał zacząć się kłócić z radiem w śmigłowcu co skutkowało tym, że komunikacja między nimi stała się niemożliwa.
-Gdzie reszta?- Zapytał się Doktor próbując spojrzeć za chłopaka i dostrzec kogo kolwiek jeszcze
-Przykro mi...- Zaczął cicho a twarze Cleo i Doktora nagle spoważniały
-Ale przez jakiś czas nie będziemy jeść już tych paskudnych papek- Dodał odsuwając się od drzwi a przez nie weszła Kana dzierżąc w dłoniach walizkę.
-JESTEŚMY BOGACI!- Wyrwało się jej z gardła, kiedy kładła bagaż na stole. Nie czekając na nic od razu otworzyła ją i ukazała wszystkim zebranym jej zawartość. Cleo i Doktor nachylili się nad nią. Białowłosy chwycił jeden plik banknotów w dłoń i przesunął po nich palcami sprawdzając tym samym nominały.
-Udało się...- Powiedział cicho, a Kana pokiwała lekko głową. Jednak nikt nie mógł spodziewać się tego co wydarzyło się po chwili. Gwałtowny wybuch ekscytacji sprawił, iż wszyscy zaczęli tańczyć z radości w kuchni nucąc przy tym co chwila niczym mantrę zdanie "jesteśmy bogaci" Nawet Lace, który wydawał się być tym poważnym i gardzącym takimi radościami chwycił plik banknotów i zaczął go rozsypywać po kuchni niczym konfetti, a ta dziwna drużyna po prostu tańcowała oraz przytulała się w deszczu banknotów.

Nikt się najwyraźniej nie spodziewał tego nagłego wybuchu szczerości ze strony Dio. Nawet sam Lace był przygotowany na inny scenariusz. Sądził, że może wyprowadzi ich z równowagi, a może przynajmniej reszcie drużyny da to coś do myślenia. Tak się, jednak nie stało. Wszyscy wpatrywali się w blondyna, kiedy ten postanowił uchylić rąbek tajemnicy dlaczego siedział w więzieniu. Oni wszyscy jak jeden doskonale wiedzieli, że niektórzy przedstawiciele władzy nie zawsze mają po drodze ze sprawiedliwością. Idealnym przykładem był senator o którym była mowa jakiś czas temu. Człowiek, który powinien dbać o dobro miasta, wolał trzymać z jakąś szumowiną. Kiedy Dio oznajmił, że wychodzi nikt nawet nie próbował go powstrzymać. Chociaż Kana przez chwilę drgnęła i wydawało się, że chciała za nim iść, ale ostatecznie powstrzymała się. Nie wiedziała czy chłopak chciał tego, czy może faktycznie wolał pobyć sam, lub odnaleźć się w lekko innym towarzystwie.
-Może i nie mają tutaj wstępu, ale to nie oznacza, że nie wejdą. Czy nie jest tak, że jeżeli na wolności jest jakby na to nie spojrzeć przestępca i to z takimi umiejętnościami. Wątpię, że korpus się tym nie zainteresuje ostatecznie- Mruknął wzruszając lekko ramionami. Dio był jak widać wyjątkowy. Czy korpus zaryzykuje tym, że chłopak, co to potrafi na zawołanie podpalać samego siebie będzie na wolności.
-Nie mówię, że to co zrobił nie było szlachetne, ale jeżeli wówczas korpus nie chciał go słuchać, to czy teraz nie czekają tylko na jedno jego potknięcie. Z resztą ono już nastąpiło. Ten napad na bank, chociaż świetnie zorganizowany nie zwróci uwagi większej ilości osób?- Lace mówił z sensem i nikt póki co nie zamierzał mu przerywać. Chłopak dźwignął się z krzesła po czym podszedł do Yusaku i spojrzał mu prosto w oczy.
-Jeżeli ty urwałeś się z korpusu i bujasz się z przestępcą, to chyba ta organizacja nie składa się z samych prawych ludzi-
-Lace przestań...- Odezwała się w końcu Kana, ale chłopak nawet nie zwrócił na nią uwagi.
-Czy pracownicy korpusu nie mają robionych badań? czy nie przysięgacie chronić ludzi, a nie zabijać niewinnych. Co takiego zrobiłeś, że tamten mężczyzna musiał zginąć, aby przypadkiem nie wygadał się, że ciebie widział?- Na wierzch wypłynęła kolejna sprawa, o której Yusaku najwyraźniej sam nie miał zamiaru powiedzieć.

Nikt nie spodziewał się chyba takiego biegu wydarzeń. Doktor i Cleo popatrzyli na siebie i równocześnie westchnęli cicho. Jedyny Lace wydawał się kompletnie nie przejmować tym wszystkim co działo się dookoła. Na jego twarzy można było nawet dostrzec swego rodzaju satysfakcje, że ostatecznie postawił na swoim. Kana stała w milczeniu wpatrując się w ziemię. Dopiero wzrok Yusaku przywołał ją na ziemię. Drgnęła więc lekko po czym ruszyła z miejsca wchodząc do swojego pokoju.
-Jesteś dupkiem Lace- Odparła Cleo a chłopak wychylił się lekko zza kanapy, aby rzucić dziewczynie pytające spojrzenie. Ta oderwała się od swojej technologi i również spojrzała na niego. Każdy raczej wiedział, że chwila w której Cleo  postanawiała na chwilę wyjść ze swojego wirtualnego świata był wyjątkowa, a za tym szły na pewno określone emocje.
-Wykorzystujesz sytuację w jakiej jesteśmy. Wiesz, że ona nas potrzebuje więc nie stanie przeciwko nam- Kana nie wydawała się mieć mocnego charakteru, nie miała również cech przywódcy, który umiałby opanować to wszystko. A może po prostu to wszystko musiała zakopać głęboko w sobie, aby móc dotrzeć do celu który sobie wyznaczyła. Potrzebowała do tego mniej lub bardziej ogarniętych towarzyszy, a gdyby pozwoliła sobie na ich stracenie równie dobrze sama mogłaby rzucić się z pobliskiego mostu.
-To moja wina, że jest słaba? Zemsta jest przywilejem, który posiadają tylko nieliczni. Nawet tego nie dostała od życia- Lace chciał coś jeszcze powiedzieć, ale w tej chwili Cleo do niego podeszłą i zdzieliła go prosto w twarz. Głośny plask rozniósł się po ścianach domu. Głowa chłopaka odchyliła się lekko w bok a na jego policzku zaczynało powoli kwitnąć zaczerwienienie. Doktor otworzył szerzej oczy chociaż na ustach pojawił się uśmiech satysfakcji oraz swego rodzaju rozczarowania, że nie on był tym, który otrzymał tę przyjemność.
-Właśnie...nawet tego- Odezwała się w końcu dysząc ciężko po czym jak gdyby nigdy nic odwróciła się na pięcie i wróciła do kuchni zbierając swój telefon i laptop po czym poszła do siebie do pokoju trzaskając drzwiami. W pokoju zapadła dziwna i dość niezręczna cisza, którą w końcu przerwał Doktor cichym chrząknięciem.
-Od początku wiedziałem, że jesteś chujem, ale nie sądziłem, że aż tak wielkim- Dodał swoje pięć groszy do inwektyw rzuconych w stronę Lace'a po czym sam zniknął w czeluściach swojego pokoju. A Lace widocznie lekko przeciążony ilością pretensji rzuconych w jego stronę po prostu wyszedł z mieszkania. W tym czasie wróciła Kana dzierżąc w dłoniach czapkę Dio. Nie wydawała się zdziwiona tak nagłym zniknięciem pozostałych z salonu, a to świadczyło z tym, że musiała wszystko słyszeć. Spojrzała na Yusaku i uśmiechnęła się mimo wszystko lekko w jego stronę i wyciągnęła w jego stronę czapkę.
-Wybacz, trochę to trwało bo wrzuciłam ją gdzieś- Uśmiech na jej ustach chociaż niezmiennie tkwił to było w nim coś dziwnie rozpaczliwego. Wydawał się być ostatnią deską ratunku dla niej. Czymś co nie pozwoliłoby się jej odpuścić.

Kana przez jakiś czas po prostu jeździła z jednego końca rampy do drugiego. Nie ignorowała obecności chłopaka, nawet czasami kilka razy się do niego uśmiechnęła, chociaż jej samej do śmiechu było daleko. Nie zmieniało to, jednak faktu cała ta sytuacja zaczynała powoli ocierać się o swego rodzaju absurd i blondynka z każdą kolejną sztuczką zdawała sobie z tego sprawę. Ostatecznie wylądowała przy Dio i usiadła obok niego machając również nogami. Zdarte kolana nie wyglądały najlepiej, najpewniej też piekły ją, a pojedyncze i małe stróżki krwi spływały po jej nogach, aby ostatecznie zaschnąć.
-Dość trudno z tobą porozmawiać jak się nie wie jaki temat jest bezpieczny- Zaczęła cicho po czym po prostu przechyliła tułów do tyłu i położyła się układając dłonie na swoim brzuchu. Wpatrywała się w niebo na którym oprócz ciemności nie było nic. Światła latarń skutecznie uniemożliwiały gwiazdom przebicie się przez mrok.
-A jeszcze trudniej ciebie rozgryźć. Na chwilę się unosisz, ale zaraz potem  wyglądasz tak jakby nic się nie stało- Dio był dla niej obecnie zagadką, której nie potrafiła rozwiązać. A przecież spędziła już trochę czasu z dziwnymi ludźmi. Nawet  Lace chociaż bez sprzecznie wkurzający nie był zbyt skomplikowany w obsłudze. Kana już dawno zrozumiała jego osobowość oraz to co nim kierowało, chociaż sama się z tym nie zgadzała.
-Lace...- Zaczęła w końcu po chwili milczenia
-Często dużo mówi, ale rzadko jego słowa zgadzają się z tym co myśli reszta. A już na pewno jego słowa nie znajdują odzwierciedlenia w moich myślach- Kana nie chciała ich oceniać i nie robiła tego. Podchodziła nieufnie, ale mimo to wydawała się chcieć ich poznać, aby upewnić się czy są godni zaufania.
-Nie mam i nie miałam zamiaru oceniać ani ciebie ani Yusaku. Życie różnie się układa i musimy podjąć różne decyzje nie zawsze dobre coś o tym wiem- Odparła po czym spojrzała kątem oka na chłopaka i westchnęła cicho.
-Nie wybrałam sobie takiej ścieżki. W planach miało wyglądać to zupełnie inaczej- Nie wiedziała czemu mu to mówiła. Może po prostu miała potrzebę wygadania się komuś, a może czuła się zobowiązana do zdradzenia kilku szczegółów ze swojego życia.
-Urodziłam się w bidulu, a przynajmniej tak mówię bo pierwsze wspomnienia jakie mam pochodzą właśnie z tego miejsca. Niestety nie miałam szczęścia do adopcji. Co chwila, albo brak środków na utrzymanie dziecka, albo przeprowadzka, albo kolejne dziecko, albo nie spełniałam oczekiwań. Przechodziłam z ręki do ręki, a kiedy myślałam, że już trafiłam na ten jedyny dom...historia zaczynała się od nowa. Ostatecznie zawsze wracałam do tego samego miejsca- Urwała na chwilę, aby wziąć głębszy wdech.
-Wtedy poznałam Ayu. Stałyśmy się nierozłączne niczym siostry. Kiedy dorosłyśmy musiałyśmy  odejść z bidula i  zacząć żyć same. I wiesz co udawało się nam to. Nie było łatwo, ale miałyśmy swój kąt- Na ustach blondynki pojawił się lekki uśmiech a w czerwonych tęczówkach zatańczyło kilka iskierek radości.
-Reiji, jednak upodobał sobie Ayu uznał, że albo będzie jego, albo  nikogo. Którejś nocy włamał się do naszego domu ze swoimi zbirami. Kiedy mu odmówiła, zgwałcił ją a potem  zabił- Zakończyła po czym przeniosła się do pozycji siedzącej i spuściła wzrok spoglądając na swoją deskę, która leżała obok.
-Kolejna osoba odeszła, a ja nie mogłam nic zrobić, po raz kolejny. Znowu zostałam sama bezwartościowa, z uczuciem, że jestem nie warta miłości, za słaba aby to wszystko zakończyć. Postawiłam więc wszystko na jedną kartę. Tamtej nocy spaliłam ruderę w której mieszkałyśmy, a tym samym spaliłam wszystkie mosty za sobą. A Reiji stał się moim celem. Wiedziałam, że aby go dopaść nie mogę mieć żadnych skrupułów. Więc wylądowałam tu gdzie jestem- Zakończyła swój wywód. Pozwoliła, aby na chwile zapanowała cisza przerywana warkotem silników aut.
-Już wiesz dlaczego po tej przygodzie oddam się w ręce policji. Tylko ta wściekłość nadal mnie tu trzyma, nie pozwala odpuścić. Kiedy znajdzie ujście nie zostanie już nic. Wtedy stanę się człowiekiem, który nie będzie miał już zupełnie nic do stracenia- Historia dobiegła końca, a wraz z nią zostało dość jasno wyjaśnione cele dziewczyny.

Od początku ich znajomości dziewczyna przywykła już do tego, że nie znali jej imienia. Teraz, jednak to się zmieniło. Tak poważne rozmowy wynosiły znajomość na odrobinę inny poziom. Na poziom w którym zaczynało czuć się dziwny dyskomfort w chwili, kiedy rozmówca używał różnych zamienników.
-Emm...Kana...mam na imię Kana- Odparła w końcu i uśmiechnęła się lekko. Kiedy warkocz został finalnie zapleciony dziewczyna chwyciła jeszcze tylko gumkę, którą związała mocno swoje dzieło upewniając się przy tym, że tym razem chłopakowi włosy nie sprawią problemów.
-No...powinno się trzymać- Odparła i ponownie usiadła obok chłopaka. Wzmianka o randce sprawiła, że Kana parsknęła cichym śmiechem, który dość szybko został stłumiony. Przez chwilę sądziła, że to jakiś żart, który Dio wymyślił na szybko, ale kiedy padła oficjalna propozycja dziewczyna momentalnie spoważniała i również spojrzała na chłopaka. Wpatrywała się w jego błękitne oczy przez moment, aby ostatecznie odwrócić wzrok.
-Tym razem? a to były inne razy, kiedy próbowałeś mnie gdzieś zaprosić?- Próbowała obrócić to w żart, chociaż na jej twarzy dało się zauważyć wyraźne zmieszanie. Najwyraźniej po raz pierwszy została postawiona w takiej sytuacji.
-Emm cóż...w sumie możemy gdzieś pójść- Odpowiedziała w końcu. Podniosła się z ziemi i chwyciła pewniej w dłoń deskorolkę na której jeszcze przed chwilą jeździła.
-Ciekawa jestem, jednak jak  sobie poradzisz. Nie zdążyłeś chyba zagłębić się w pisemka dla kobiet?- Umiała być delikatnie złośliwa i wyciągała te karty w idealnym do tego momencie.
-Uprzedzam, jeżeli chcesz mnie zabrać do kasyna to jestem spłukana- Dodała szybko chwytając za kieszenie swoich spodni i wywijając je na lewą stronę. Faktem było, że żadnych pieniędzy tam nie było. Na ziemię upadł zaledwie papierek po starej gumie do żucia. Było to dość zabawne. W domu znajdowała się pełna waliza pieniędzy, a Kana nie pomyślała o tym, aby coś z tego zabrać. Najwyraźniej przeznaczenie tych pieniędzy zostało już z góry jasno określone.

Każda nawet najmilsza chwila w życiu musi dobiec ostatecznie do końca. Naturalnie w wypadku Dio nie mogło być to normalne zakończenie. Po raz kolejny musieli umykać przed najwyraźniej chętnym jegomościem do wszczęcia jakiejś burdy. Dobrze, że Kana i Dio byli dość szybcy i sprawni więc szybka ewakuacja nie sprawiała im żadnych problemów. Szli spokojnie obok siebie. Blondynka taszczyła w dłoniach misia oraz swoją deskorolkę. Co jakiś czas spoglądała w stronę Dio a przez jej głowę przebiegały różne, czasami niezbyt mądre myśli. Ale chyba mogła sobie w tej sytuacji na to pozwolić
Dotarcie pod ponury blok w którym obecnie mieszkała Kana nie zajęło im wcale dużo czasu. Dziewczyna nawet przez chwilę zdawała się być w lekkim szoku jak szybko ta droga im upłynęła. Zdała sobie również sprawę z tego, że gdyby nie pełen dom innych ludzi mogłaby chłopaka chociaż na chwilę zaprosić, aby jeszcze porozmawiać. Wiedziała jednak, że prywatność u niej w domu to pojęcie względne i bardzo ruchome. Dlatego też musiała zadowolić się tym co już dostała. Chłopak w zanadrzu miał jednak jeszcze jedną niespodziankę. Kana drgnęła lekko kiedy ten zaczął się nad nią nachylać. Przez chwilę spanikowała nie wiedząc jak się zachować. Ostatecznie, kiedy pocałunek spoczął na jej czole blondynka odetchnęła w duchu z ulgą, ale na jej twarzy i tak pojawił się lekki rumieniec.
-Dio...zaczekaj- Odezwała się kiedy ten się odwrócił i zaczął odchodzić. Kana wyciągnęła z kieszeni spodni jakiś stary model telefonu i zaczęła w niego coś wpisywać.
-Masz gdybyś chciał się spotkać, lub po prostu porozmawiać- Powiedziała podając mu telefon na ekranie którego można było dostrzec ciąg liczb. Był to najpewniej jej numer telefonu, a więc i Kana najpewniej nie chciała zrywać z nim kontaktu. Uśmiechnęła się jedynie do chłopaka po czym sama zbliżyła się do niego i wspięła się odrobinę na palce, aby szybko pocałować go w policzek po czym niczym wystraszone zwierzę czmychnęła prosto do budynku. Jak zwykle nikt na nią nie czekał, być może nikt nawet nie zauważył jej nieobecności, ale obecnie nie było to ważne. Blondynka udała się prosto do swojego pokoju, gdzie położyła misia na stoliku nocnym a sama ułożyła się do łóżka przymykając oczy. Sen nie trwał długo, tak naprawdę sama nie wiedziała ile czasu  udało się jej spać, gdyż nagle obudził ją dziwny zapach spalenizny. Nie uchylała oczu. Uznała, że może Lace zabrał się za gotowanie, ale kiedy zaczynało się jej robić dziwnie gorąco drgnęła lekko i uchyliła oczy. Jej pokój pełen był dymu. Poderwała się momentalnie na równe nogi po czym podbiegła do drzwi pokoju otwierając je. Na korytarzu zauważyła już doktora i Cleo, którzy biegali panicznie w różne strony.
-Podpalono nas, musimy szybko spakować...- Urwał bo Kana uniosła rękę przerywając mu.
-Bierzcie broń i hajs. Bierzemy tylko najpotrzebniejsze rzeczy- Zarządziła po czym sama wbiegła ponownie do  swojego pokoju chwytając misia, zdjęcie oraz swój dziennik w którym zapisywała niemal wszystko. Zdjęcie zgięła kilka razy i włożyła do  kieszeni. Wybiegła z pokoju gdzie spotkała się z Cleo i Doktorem, którzy trzymali w dłoniach torbę z bronią oraz walizkę z pieniędzmi. Cała trójka wybiegła z mieszkania schodząc po schodach i kaszląc od gryzącego dymu, który wraz z rozprzestrzenianiem się ognia zaczynał odcinać im dopływ do tlenu. Strach pomyśleć co by było gdyby obudzili się później, albo gdyby w ogóle się nie obudzili.
Cała trójka wyleciała z budynku i zaczerpnęła głębszy wdech. W tym samym momencie pod dom przyszedł Lace, który zmrużył lekko oczy.
-To ostrzeżenie...- Mruknęła Kana. Chociaż mieli dostatecznie dużo przy sobie, aby kupić coś nowego, to niestety w budynku został cały  sprzęt którego nie mogli już uratować.
-Chodźcie bo zaraz gapie się zlecą i przyjedzie straż. Lepiej, aby nie spotkali grupki ludzi z walizką pełną pieniędzy i torbą z bronią- Odezwał się chłopaka a cała reszta mu przytaknęła i czym prędzej ruszyli przed siebie jak gdyby nigdy nic udając, że są normalną grupą.
Ostatecznie trafili do parku, gdzie zajęli jedną z ławek. Blondynka usiadła na walizce uniemożliwiając tym samym ewentualnym złodziejom kradzieży.
-I co teraz?- Zapytała się Cleo po chwili milczenia.
-Mamy dość, aby coś nowego kupić- Odparła i wzruszyła lekko ramionami.
-Cały sprzęt, mapy...wszystko tam zostało- To było coś co faktycznie stwarzało problem. Zakup nowego sprzętu był cholernie drogi i czy starczy im na to wszystko. Trudno było powiedzieć.
- A resztę nocy gdzie prześpimy. Dość głupio byłoby spać w parku z taką ilością gotówki?- Zauważył słusznie, a blondynka wzruszyła jedynie lekko ramionami. Nie miała obecnie żadnego pomysłu. Mieszkania poszukają rano, ale teraz...musieli jakoś przetrwać tę noc.

Kana drgnęła lekko, kiedy dostrzegła Dio w towarzystwie jakiejś innej kobiety. Lekkie ukłucie w żołądku zatrzymało ją w miejscu, ale ostatecznie uznała, że to przecież idiotyczne. Dlatego też razem z resztą podeszła do tej dwójki. Kana uśmiechnęła się w stronę dziewczyny a zaraz potem w stronę Dio. W dłoniach nadal oprócz walizki trzymała pluszowego misia. Kultura dziewczyny spowodowała, że wszyscy spojrzeli po sobie pytająco nie bardzo wiedząc jak mieliby się zachować.
-Emmm...cześć- Odezwała się w końcu blondynka i uniosła lekko dłoń w geście powitania. Byli dość nieokrzesani, zdecydowanie brakowało im dobrych manier, ale z drugiej strony nikt nigdy od nich tego nie oczekiwał. Dlatego też uznali, że tego typu zachowania nie będą im zbyt potrzebne.
-"proszę za mną"- Przedrzeźniał kobietę Lace, kiedy cała drużyna ruszyła za nią.
-Nadęta nowobogacka dziunia...- Chłopak najwyraźniej nie mógł powstrzymać się nawet na pięć minut przed ujawnieniem swoich myśli. On nazywał to szczerością, cała reszta zwykłym chamstwem, ale każdy już do tego w pewien sposób przywykł. Kobieta zaprowadziła ich do jednego z apartamentów, który kiedy otworzyły się tylko drzwi okazał się być olbrzymi co ewidentnie zrobiło wrażenie na całej reszcie. Wszyscy weszli do środka rozglądając się uważnie dookoła.
-Zostaniemy tutaj góra kilka dni, aż nie znajdziemy czegoś dla siebie- Zapewniła Kana. Chociaż było to uprzejme ze strony kobiety, to dziwne kłucie w jej żołądku nie chciało odpuścić. Co gorsza wydawało się jej, że z każdą kolejną sekundą stawało się coraz bardziej uciążliwe, a rąbek tajemnicy, który został uchylony przez Yoko wcale w tym nie pomagał.
-Z każdą robi ten numer?- Przebiegło przez jej głowę, ale szybko pozbyła się tej myśli.
-Dziękujemy, to dużo znaczy- Odezwał się w końcu Doktor zasiadając na jednym z krzeseł.
-I tak wszyscy umrzemy- Pocieszył wszystkich Lace, który już władował się na kanapę i włączył telewizor. Nawet nie zauważył, że z małego telewizorka przenieśli się na prawdziwą plazmę.
-Lace jest specyficzny, nie ma sensu się nim przejmować- Odparła Kana i mimo wszystko uśmiechnęła się lekko w ich stronę.

Cała ta farsa, która miała miejsce została przerwana przez Yoko, która oznajmiła, że wybiera się na zakupy i co ciekawsze zaproponowała wspólne wyjście Kanie. Blondynka skierowała na nią wzrok i kiwnęła lekko głową zgadzając się tym samym. Skoczyła tylko szybko na górę, aby zgarnąć trochę pieniędzy i ponownie była na dole.
-Cleo, Doktor skombinujcie sprzęt, mapy no i jak wrócę to rozejrzymy się za czymś do kupienia dla nas- Zarządziła. Tak też przez chwilę szli zwartą grupą, ale po chwili Cleo tak samo jak Doktor pożegnali się i poszli w drugą stronę. Teraz została sama Yoko i Kana, które po krótkim spacerze doszły do targu na którym były wystawione najróżniejsze produkty. Blondynka również zaczęła kupować, ale przykładała się do tego dużo mniej. Przywykli do śmieciowego żarcia, i  najpewniej gdyby udało się im kupić coś dla siebie po ich domu walałaby się sterta pudełek po pizzy czy innych rzeczach.
-Emm...- Zaczęła cicho, kiedy Yoko postanowiła poruszyć z nią temat Lace'a
-Jest specyficzny, ale to dobry chłopak. Nigdy nas nie zawiódł a on, chociaż to wypiera to wie, że ja go rozumiem- Miała do niego cierpliwość właśnie dlatego, że go rozumiała.
-Cudowne dziecko, cudownych rodziców, które nie spełniło ich oczekiwań. Wiem jak to jest, kiedy człowiek czuje się bezwartościowy- Każdy kto znał krótko Lace'a mógłby uznać, że był po prostu złośliwy z natury. Kana wiedziała, że była to dla niego forma obrony przed światem.